PROUDY

Atoli pisząc o swojej metodzie twórczej w utworach nazwanych wcześniej bezpośrednio autobiograficznymi Hrabal nie stroni od posługiwania się słownictwem z pola semantycznego księgowości, nierzadko w pełnym tego słowa znaczeniu księgowości kreatywnej. Oto kilka przykładów z Kim jestem:

Ten mój sposób pisania niesie ze sobą bardzo często krzyżowanie się równoległych, wskakiwanie samemu sobie w słowo, ponieważ mechaniczną drogą nie da się iść naprzód, a tylko drogą ingerencji wydarzeń z zewnątrz. W ten sposób moje teksty stają się drogą, z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na następny rok; więc ad infinitum, ale by utrzymać siebie w twórczym napięciu aż do chwili, gdy przyjdzie wreszcie ostatnia godzina, w której może zobaczę to moje konto, moją hipotekę, ten mój rachunek z gigantycznej knajpy, jaką jest dla mnie świat. Na razie robię rachunek bez kelnera , na razie wiem jedynie, że żyję na kredyt, że wszystkie moje wydatki są zapisanie na futrynie otwartych drzwi, przez które widzę ten zadziwiająco piękny świat […]

…moja myśl oryginalna, zawsze jest komuś kradziona […]

…jestem właściwie złodziejem kieszonkowym z knajpek i restauracji.
Zdroj citace

Ponadto niektóre tytuły prozy Hrabala, w tym także ten wykorzystany w tytule niniejszego wystąpienia, odwołują się do pola semantycznego pieniądza. Nie zmienia tej obserwacji licencja polskiego tłumacza, który Harlekýnovy milióny zmuszony jest „przewalutować” na Skarby świata całego, bo taki jest polski tytuł tego ongiś popularnego szlagieru nieustannie wsączającego się z głośników w uszy rezydentów domu starców, w którym przebywa narratorka-bohaterka tej prozy, matka pisarza.

Rangę swego rodzaju deklaracji ideowo-politycznej zyskał także szczególnie w polskiej recepcji Inzerát na dům, ve kterem už nechci bydlet, którego znaczenie duet translatorski Anderman i Lis dodatkowo wzmocnił, sprowadzając do formy wykrzyknienia: Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać. Warto przypomnieć, że również ten znaczący tytuł (podobnie jak Skarby świata całego) to cytat – tym razem z motta, pióra Violi Fischerovej, otwierającego ten tom prozy – sugerujący tylko obecność pieniędzy, których w istocie tam nie ma. Jednakże poza tytułami oba te utwory te wykazują bezpośrednich związków z kwestiami finansowymi.